Podstawowe trawienie tryptyczne składa się z szeregu etapów, dla których kilka kluczowych punktów procesu podsumowano poniżej:
Denaturacja i redukcja: Chaotrop jest niezbędny do całkowitego rozwinięcia białka, tak aby było ono dostępne dla trypsyny, do czego powszechnie stosuje się mocznik lub guanidynę. Wiadomo, że mocznik zmniejsza pokrycie sekwencji, ponieważ może rozkładać, a następnie karbamylować zarówno lizyny, jak i cysteiny, dlatego w niektórych laboratoriach będzie się go unikać. Najłatwiejszym odczynnikiem do denaturacji jest chlorowodorek guanidyny (GnHCl), jednak musi on zostać usunięty poprzez wymianę buforu przed trawieniem, ponieważ hamuje trypsynę.
Alkilacja: Istnieją dwa powszechnie stosowane środki alkilujące: jodoacetamid (IAM) i kwas jodooctowy (IAA). IAM jest najbardziej powszechny, ponieważ reaguje szybko, jednak IAA jest również używany, ponieważ wykazuje mniej niespecyficzną alkilację. W przypadku obu odczynników dodanie ditiotreitolu (DTT) pomoże również zapobiec dalszej niespecyficznej alkilacji.
Wymiana buforów: Po alkilacji konieczne jest usunięcie pozostałości odczynników alkilujących, a także wszelkich składników denaturujących przed trawieniem. Istnieją trzy główne podejścia do tego typu oczyszczania próbek: dializa, filtry odcinające masę i kolumny odsalające. Dializa prowadzi do długiego czasu oczyszczania, ale utrata próbki jest bardzo niewielka. Filtry i kolumny odsalające są podatne na straty, ale oferują szybszą metodę oczyszczania próbek niż dializa.
Trawienie: W tym miejscu przyjrzymy się rozważaniom dotyczącym trawienia przy użyciu trypsyny. Peptydy tryptyczne mogą być stosunkowo krótkie, a także istnieje możliwość wystąpienia pominiętych rozszczepień. Trypsyna świńska jest najczęściej stosowana do trawienia, a enzym ten preferuje Arg, z niższą wydajnością dla Lys. Inne pominięte rozszczepienia obejmują Asp lub Glu obok Lys lub Arg na C-końcu, a także Proline (Pro) na N-końcu. Sama trypsyna może pokryć tylko ograniczoną część proteomu, dlatego należy również stosować równoległe proteazy, w tym AspN lub GluC w wielu przypadkach w celu pełnego pokrycia sekwencji.
Gdy pokrycie sekwencji jest krytyczne, można zastosować proteazy ortogonalne, które podsumowano poniżej.