Chromatografia gazowa to fantastyczna technika, dzięki której można osiągnąć wyjątkowo ostre piki i rozdzielczość w złożonych mieszaninach analitów, ale każdy analit musi być lotny, aby wykonać analizę GC. Derywatyzacja umożliwia analizę analitów, które w innym przypadku są trudne do przeprowadzenia w stan lotny. Takie anality obejmują kwasy i zasady, ale obejmują również wysokowrzące obojętne anality, które mają dużą liczbę polarnych podstawników, takich jak sterole i małe cukry. Sililacja jest powszechnym sposobem derywatyzacji wysoce polarnych analitów w celu umożliwienia analizy GC.
Odczynniki sililujące są prostymi środkami do derywatyzacji szerokiej gamy analitów, najczęściej cukrów, fenoli, słabych kwasów, amin, amidów i tioli. 
Ogólnie odczynnik sililujący zastąpi „aktywny” wodór polarnej grupy funkcyjnej niepolarną grupą TMS (trimetylosilanową). Powstała pochodna TMS konkretnego analitu będzie miała niższą polarność i niższą temperaturę wrzenia (w szczególności wyższą prężność pary). Powstała pochodna będzie więc łatwiej przechodzić w stan lotny i będzie łatwiejsza do analizy w szerokim zakresie stacjonarnych faz GC.
TMSI (N-trimetylosililoimidazol) jest popularnym odczynnikiem ukierunkowanym na grupy hydroksylowe i kwasy karboksylowe, dla których grupa imidazolowa świetnie nadaje się do usuwania aktywnego wodoru. TMSI można również stosować do fenoli i tioli. Odczynniki sililujące BSA i BSTFA zawierają silniejsze grupy wymieniające, co pozwala tym odczynnikom na derywatyzację amin, amidów i aminokwasów ale także analitów, do których wykorzystuje się TMSI. Najpopularniejsze odczynniki sililujące są odpowiednie do radzenia sobie z „aktywnym” wodorem, który nie jest sterycznie blokowany (z zawadą przestrzenną). TMCS (również w skrócie TMS-Cl) jest mniejszym odczynnikiem sililującym, który można dodać jako katalizator dla innych odczynników sililujących w celu polepszenia sililowania grup z zawadą przestrzenną. TMSC generalnie nie jest stosowany jako jedyny odczynnik podczas derywatyzacji próbek GC.
Katalizatory i polarne rozpuszczalniki aprotonowe są często stosowane w celu zwiększenia podatności „aktywnego” wodoru na zastąpienie przez grupę TMS, na przykład pirydyna w celu zwiększenia zdolności wychodzenia aktywnego wodoru z fenolu. 
Reakcje sililowania są często przeprowadzane „na sucho” lub w rozpuszczalniku aprotonowym (rozpuszczalniki organiczne, które nie mają żadnych grup hydroksylowych). Rozpuszczalniki protyczne (zwykle alkohole lub woda) będą reagować z odczynnikiem sililującym.
Należy unikać faz stacjonarnych GC, które zawierają grupy hydroksylowe, takich jak fazy „WAX”, ponieważ będą one reagować z każdym odczynnikiem sililującym i mogą również potencjalnie reagować z samymi sililowanymi analitami. Do analizy sililowanych analitów zaleca się stosowanie niskopolarnych i umiarkowanie polarnych faz opartych na siloksanie. Jeśli chodzi o dbałość o aparat do GC, należy pamiętać o lotności produktu ubocznego, który powstaje z grupy opuszczającej odczynnik sililujący podczas przygotowywania próbki GC.
Imidazol (produkt uboczny z TMSI) jest aktywną zasadą i ma temperaturę wrzenia 256 ° C, podczas gdy N-metylotrifluoracetamid (produkt uboczny MSTFA) jest obojętnym amidem o temperaturze wrzenia 156 ° C. Niezależnie od rodzaju odczynnika sililującego, zmień liner i odetnij kilka pierwszych centymetrów kolumny GC, gdy kształt pików zaczyna ogonować i wykazywać pogorszenie czułości.
Istnieje duży wybór odczynników sililujących, z których jedne są bardziej specyficzne dla określonych grup funkcyjnych niż inne. Należy pamiętać o katalizatorach sililacji i warunkach reakcji, które są szczególnie korzystne dla konkretnych analitów, oraz o czasach retencji samych odczynników sililujących podczas analizy. Zapraszamy do zadawania pytań i dziękujemy za skorzystanie.